Manchester terrier czyli pies z charakterem

Nieduży, waży do 10 kg. Co to jest 10 kg psa? Granica między zakwalifikowaniem psa do małych a średnich. Biorąc pod uwagę, że według wzorca rasy powinien ważyć nie więcej niż 10 kg, MT to pies rasy małej. Kto sobie nie poradzi z małym psem? No cóż, manchester terrier jest może małym pieskiem, ale hart ducha ma ogromny, a temperamentem mógłby obdarzyć kilka psów. Jeżeli w opisie rasy jest napisane: nie nadaje się jako pierwszy pies, to weźcie to sobie do serca. Jeżeli nie mieliście wcześniej psa i to ma być Wasz pierwszy, dwa razy się zastanówcie. Ja oczywiście pomyślałam: ja nie dam rady? Ja? Ha! Nie takie wyzwania za mną. Ma być ciekawie. No i jest. Aż za bardzo.

Wpis jest moim subiektywnym postrzeganiem tej wspaniałej rasy psów, jaką są manchester terriery i oparty jest o moje dwa lata doświadczenia z rasowym przedstawicielem MT.

Rasa pochodzi z Anglii, MT to jedna z najwcześniej wyodrębnionych ras terierów, bo już na początku XVI wieku (swoją drogą, w Polsce o Jack Russell Terierach słyszał prawie każdy, a o Manchester Terrierach mało kto). MT hodowane były ”na szczury”, czyli do tępienia tych gryzoni.

Idziemy na spacer, najlepiej na pola (na prawdziwe pola, nie mylić z małopolskim wyjściem ”na pole") . Mefisto biega, wącha, biega, wącha i gdy nagle podniesie głowę, poruszy nosem, zastrzyże uszami, to wiem, że wywęszył… najczęściej szczura. Bardzo dobrze rozumiem co to znaczy ”pies na szczury”, Mefi ma radar na te zwierzęta, jest w stanie zwietrzyć szczura z co najmniej 50 metrów. Nieważne, że szczur jest już martwy, on i tak jeszcze się upewni, weźmie w pysk i potrząśnie. Obawiam się, że chętnie skonsumowałby takiego raszpla. Dlatego zdarzyło mi się już złapać (przez torebkę na psią kupę), takie truchło szczura za ogon (ble… do dziś pamiętam ten sztywny ogon), żeby tylko mój pies go nie skonsumował ble, ble, ble.

To samo dotyczy myszy, nornic i innych żyjątek. Żeby nie było, nie jest to jedyna rasa zainteresowana małymi ssakami. Polowania na myszy Mefisto uczył się od starszych kolegów i koleżanek. Wiedziałam, że są psy, które lubią kopać w ziemi, ale nie wiedziałam, że robią to w takim celu.

Z opisu rasy: Szczekają, kopią i zabijają robactwo i małe stworzenia, w tym zwierzęta domowe. Lepiej nie zostawiać go sam na sam z wiewiórkami, chomikami i innymi gryzoniami.

Należy pamiętać o zapewnieniu psu codziennej dawki aktywności. To właściwie dotyczy każdego psa. Manchestery wymagają średniej dawki ruchu (trzy spacery dziennie, jeden długi, do dwóch godzin i dwa krótkie, po 15–30 minut). Muszą się wybiegać, spacery tylko na smyczy nie zaspokoją ich potrzeby ruchu. Dodatkowo powinny zmęczyć się psychicznie, wszelkie zabawy węchowe i łamigłówki mile widziane.

Sierści nie trzeba przycinać, podszerstka właściwie nie ma, czyli brak kłaków w domu. To bardzo czysty i praktycznie bezwonny pies. Jeżeli już czymś pachnie to naturą, ziemią lub lasem. Nie ma zupełnie tzw. zapachu psa (a wiem, o czym mówię, bo mam też typowego psa z sierścią).

Kiepska tolerancja zimna to cecha charakterystyczna MT. Zimą, na długi spacer manchester terrier będzie wymagał założenia kurtki. W naszym pierwszym wspólnym roku, gdy Mefi był rocznym psem, marzł już przy 7 stopniach Celsjusza. Teraz gdy jest dwuletnim młodzieńcem, jest bardziej umięśniony, zmężniał i dużo lepiej znosi niskie temperatury. Dzisiaj ubieramy kurtki dopiero przy minusowych temperaturach.

To pies rodzinny, bardzo przywiązuje się do swoich ludzi i kiepsko znosi rozstania. Tak jak każdy pies, ma jednego przewodnika, jest jednak lojalny i oddany wobec wszystkich domowników. Gdy musi zostać z kimś innym niż jego ludzie, jest bardzo nieszczęśliwy. Ja popełniłam błąd, nie zostawiając Mefista właściwie z nikim obcym. Zostaje tylko z naszą czwórką. Dopiero teraz będę odcinać pępowinę i już niedługo Mefi spędzi trochę czasu z Anią, Julą i haszczakami. Oj, jak ja to przeżyję? 😉

Moje ulubione zdanie z opisu rasy 😉 Właściwie większość problemów, jakie mam z Mefisiem, ma swój początek właśnie w tej ładnie nazwanej nieufności. Co to dla nas oznacza, to już temat na zupełnie odrębny wpis…

Mefi słabo toleruje szczeniaki. Szczeniaczki piszczą, nie wiem, czy on myli je z gryzoniami, czy co, w każdym razie wszystko jest okej, dopóki szczeniak nie piśnie. Jak piśnie to pozamiatane, po szczeniaku. Żartuję, nie dosłownie, ale gdybym nie wiedziała, że Mefi będzie chciał go dość niedelikatnie temperować, mogłoby być nieciekawie.

Z psami spotykanymi "luzem” na łące nie ma żadnego problemu. Natomiast cały czas walczymy z tzw. agresją smyczową.

Manchester uczy się szybko, tylko nie zawsze tego co trzeba. Jest inteligentny, ale ma swoje zdanie na każdy temat, w tym na temat tego, czy Twoje polecenie to jest to, na co akurat ma ochotę. Dodając do tego jego upór i skłonność do kombinowania ("a może dostanę nagrodę, a i tak zrobię co chcę") to szkolenie idzie raz lepiej raz gorzej. Mefi potrafi wykonywać ćwiczenia, ale wtedy kiedy chce! Humorzasty skurczybyk! => zobacz poniższy t-shirt

Nie dla niego wychowanie metodą Cesara Millana. Postępując jak radzi zaklinacz psów, jedyne co się osiągnie to utrata zaufania. A jak stracisz zaufanie MT, to on po prostu przestaje z Tobą współpracować. Praca idzie dobrze, gdy manchester chce z Tobą współdziałać, a żeby chciał, musicie być przyjaciółmi i musi czuć w Tobie oparcie.

Przy każdej sposobności manchester będzie testował granice. Dlatego tylko konsekwencja nas uratuje 🙂

Zawsze gotowy do zabawy i podejmowania aktywności. Tylko charty są w stanie dorównać mu w bieganiu bez ziajania. Inne psy już dawno dyszą, on nadal biega jak szalony. Ty po dwugodzinnym, aktywnym spacerze z psem, zadowolona padasz na kanapę z książką i lampką wina, szczęśliwa na relaks, a manchester przynosi Ci piłkę, trąca pyskiem i dziwi się, że nie wykazujesz entuzjazmu.

Czyli naturalne predyspozycje do biegania za zdobyczą: za rowerzystami, biegaczami, a nawet samochodami. Czasem zazdroszczę Gosi spokojnych spacerów, przychodzi z Florkiem, gada, pies sobie stoi obok. Ja na spacerze muszę mieć non stop oczy dookoła głowy, jak ja nie zauważę, że zbliża się potencjalna ofiara (choćby spacerowicz), zauważy to mój MT, a jak on zauważy przede mną to obszczeka w jego mniemaniu "intruza".

Znam manchestery, które swoją energię rozładowują na agality. A podobno jeszcze lepiej, jeżeli chodzi wyciszenie psa i przekierowanie uwagi na coś innego, sprawdza się tropienie.

Mam ten komfort, że trzy razy w tygodniu mam tzw. home working. Ja pracuję przy komputerze, Mefi śpi obok mnie. Psy rzadko kiedy są same. Mef niszczy, gdy ma za mało aktywności, za krótki spacer lub zbyt mało angażujący.

Zepsuty fotel, wygryzione legowisko, materac, taboret, pogryzione kredki, kabelki, buty...

W Polsce mamy tylko dwie dobre hodowle manchesterów. Mój Mefi urodził się w hodowli Aluzja Agnieszki Nowak-Patyniak. Agnieszka jest pasjonatką tej rasy, zresztą to ona jako pierwsza sprowadziła MT do Polski. W dniu, gdy Mefi jechał z nami do domu, Agnieszka miała łzy w oczach. Kto ją zna, ten wie, że kocha wszystkie swoje manchestery. Cały czas mam z nią kontakt i mogę liczyć na wsparcie w razie ewentualnych problemów np. zdrowotnych z Mefim. Tych, odpukać nie mam. Agnieszka wspierała mnie zwłaszcza na początku, gdy miałam wątpliwości czy nie za mało je, nie za dużo, a może jest za chudy, a może za mało ma wapnia i tym podobne zmartwienia "matki" szczeniaka.

Agnieszka o manchesterach pisze tak: "Manchester jest psem, którego kocha się za charakter. Są to bowiem psy naprawdę inteligentne, bardzo pogodne i odpowiedzialne. Mają duże poczucie przynależności do swojego "stada" wliczając w to stado całą rodzinę. Owego stada są w stanie bronić z ogromną desperacją i poświęceniem. W stosunku do obcych są raczej nieufne. Manchestery są doskonałymi psami do niewielkich mieszkań ale świetnie czują się w domu z ogromnym ogrodem. Potrafią żyć w zgodzie z innymi zwierzętami chociaż mają tendencje do dominacji. Moje manchestery dzielą dom z innymi terrierami (airedale & welsh), kotką Tosią. Jedyne czego potrzebują to ogromna ilość uczucia ze strony właścicieli."  źródło: www.aluzja.pl

Mefisto ma przydomek hodowlany dr House Aluzja. Oczywiście, przy całej mojej miłości do serialowego dr House'a nie mogło być inaczej, to było przeznaczenie!

I to zadanie własciciela, aby jednak odwieść go od tego postrzegania. To zostawię bez komentarza. Do przemyślenia, dla przyszłych właścicieli wspaniałych MT 🙂

Dziwię się, że ta rasa jest tak mało popularna, to najbardziej kochane i lojalne stworzenia. Trudno o wierniejszego przyjaciela niż manchester terrier. I jak mówi Agnieszka: w pełni zalety manchestera może poznać tylko jego rodzina.